Аналіз верша "Радзіма" Алеся Разанава Радзіма, да цябе з мальбой
і нараканнем не скрануся.
Я ў весялосці не з табой,
з табой у роздуме і ў скрусе.
Высвечвала бяздонным дном,
ў акно ўзіралася з’інела,
і ведзьмавала туманом,
і летам бабіным звінела.
Калі будзіла весялосць?!
А прахаплюся — ты ўсё будзіш.
і мне няўцям, адкуль ты ёсць,
адкуль пасля з’яўляцца будзеш.
Ты не ўмяшчаешся ў куток,
дзе трызніць Буг, дзе Белавежа...
Твае не вызначыць мне межы
і не намацаць твой выток.
У свет балючы дабяла,
у снежны свет, мае усходы
ідуць: там ты... там ты была!..
Ты ўся наводдалі заўсёды.

Предыдущий
вопрос Следующий
вопрос

У вершы "Радзіма" Алесь Разанаў апісвае ўзаемаадносіны з роднай зямлёй, якая для яго мае вялікую значэнне. Ён лічыць сябе звязаным зі сваёй радзімай не толькі фізічна, але і духоўна. Здымакі характарызуе радзіму як тую, што не пакідае яго ні ў весялосці, ні ў скрусе.

У вершы паказаныя абразы радзімы, такія як яна высвечваецца бяздонным дном і вяночыцца туманам і бабіным звіном. Гэтае лірычнае апісанне стварае асаблівую магічную аўра, якая ўзмацняе адчуццішчы душэўнага звязу з радзімай.

Аўтар дасць уяўленне аб радзіме як прысутнай заўсёды, якая карыцься ў спагадах і пачуццях чалавека. Ён стварае асаблівы абраз радзімы, якая з'яўляецца для яго непаспяховай музай, з якой заўсёды празуе ў розных сцягах жыцця.

У гэтым вершы Разанаў выказвае сваё сапраўднае пачуццё прыналежнасці да сваёй радзіме і патрабаванне аднайсці сваё месца ў свеце, дзе радзіма адыгрывае важную ролю.