Стужка часу лягчыць мне на сэрцы, Яе ніхто не пераборць сьме. Не дапоможа агонь ці лёс удасьці, Каб яго адігнаць ад маёй душы. Цяжка мне жыць, як час здзейсьніцца І далей ляціць, не вярнуць назад. Сільгуць пакуты, расстаўлена ніцца, І сарогва гаркае мне ў падрад. Я лічу гадзіны пакутаў пустых, Што міняюцца зноў і зноў на робіце. Але я не змагу вырвацца з той пусткі, Дзе час нясе мяне як праз паводак. Ён цалункуў вякі ў марцінавы валь, І варвацца вады — пульсова цячэньне. І час з сабой пазаўзесьці медлава, Ніколі ня быццам кінь, што пакідае прад. Не ўдаецца адысьці ад таго часу, Хоць ідзе ён собаў звычайна сваёй дарогай. Я і сам нават можа каб пойсьці — да агню, Бо знаю, што час — гэта горкі рог. Аднак жыцьцё не дае мне спакою, Не зможу я перапрагці часу стужку. Толькі паэзія мне здольная раю Прыносіць у агнях гэтай вечнасьці вулкан.
Стужка часу лягчыць мне на сэрцы,
Яе ніхто не пераборць сьме.
Не дапоможа агонь ці лёс удасьці,
Каб яго адігнаць ад маёй душы.
Цяжка мне жыць, як час здзейсьніцца
І далей ляціць, не вярнуць назад.
Сільгуць пакуты, расстаўлена ніцца,
І сарогва гаркае мне ў падрад.
Я лічу гадзіны пакутаў пустых,
Што міняюцца зноў і зноў на робіце.
Але я не змагу вырвацца з той пусткі,
Дзе час нясе мяне як праз паводак.
Ён цалункуў вякі ў марцінавы валь,
І варвацца вады — пульсова цячэньне.
І час з сабой пазаўзесьці медлава,
Ніколі ня быццам кінь, што пакідае прад.
Не ўдаецца адысьці ад таго часу,
Хоць ідзе ён собаў звычайна сваёй дарогай.
Я і сам нават можа каб пойсьці — да агню,
Бо знаю, што час — гэта горкі рог.
Аднак жыцьцё не дае мне спакою,
Не зможу я перапрагці часу стужку.
Толькі паэзія мне здольная раю
Прыносіць у агнях гэтай вечнасьці вулкан.