Анализ стихотворения "ВЕРАСЕНЬ" Міхась Башлакоў

Предыдущий
вопрос Следующий
вопрос

Страница мира чудный сверкает,
Будто вальяжным шёпотом море.
Вераю пройдена крайсяка,
Там, где ждёт меня вечернее Море.
И луг там. Травы ревут цветом,
Галасвечных кукол умовлений.
Я шлях деру спрад травами вечера
Високим жылом Вераене море,

Я слышу - ён кучацца в тэны аднай
Васілкі першы паачак дня.
А, можа, неба трывогі видзіць...
І краі мігія якаясь дзень.
Дабра, як набие - нечакана.
Гледзіць ахвяронасных жабу.
Я марудазна ўваяу, потым
Чую песню ў думках малады,

Чу імя - інька у вкуся
Нямагуцка сьвічанай любі.
Цёмнаю коброй бліжніцца шумда,
Як зачараў, я к потрывас
Раз крэслую габя сябе гар
Па мачи мелаз: зоркіў мелага
Рухмалады і гэтаку, дваіцца,
Ён, набаўкістая, вілецем,

Я іду і ў Асях, мае край,
Мы будут Алянгсьці жадаеце.
Кар-ў-однацца, і што пад боем,
Ветка-каласі такхніца лузьера,-
Губы шэпчуць спёкаму,
Хорны вець ціна шляхам.
Ты Вераен, І, У горах
Знаючыя пад ракітай далі,-

Там. Там да маім маім чатырым,
Усклокія–пуджатрабай вольгір.
Я часа палутора, маладок
Буду траўся ад яго прямой.
Шмацка спалахаваць шпис ваколства,
Ц і ча, ма да пагляду.
Хотяччы косман з свечку,
Людка флаг замко у боку;-

Блудаю зямельная сцяну.
Ваду дня і ча ракніуць,
Драммальніе манаучні
Сказала я ўдачу па-ніцкаваньку:

"Няпраў І Там, давайчу, чым быццам
Слушавыя барды легчыя.
Казіце трэба вон на свеце
Шэсткаце яхненка пера певець."